Osteopathie is een manuele (met de handen) geneeswijze die erop gericht is om bewegingsbeperkingen in het lichaam op te sporen en te behandelen. Deze bewegingsbeperkingen kunnen in een vroeger of later stadium (pijn)klachten geven of een negatieve invloed hebben op bijvoorbeeld orgaanfunctie.

De osteopathie werd ontwikkeld rond 1890 door de amerikaanse arts Dr. A.T. Still. Hij verloor zelf drie kinderen aan een virale epidemie, en vroeg zich af waarom deze kinderen zo ernstig ziek werden en zijn andere kinderen niet. Hij ging op zoek naar de samenhang tussen ziektes en hun mogelijke oorzaken en ontdekte een manier van behandelen waardoor zijn patiënten van binnenuit sneller en beter herstelden. Dit had alles te maken met beweging: beweging van gewrichten, spieren, wervels, maar ook beweging van organen, zenuwen en het bindweefsel (fascia). Zijn verklaring was dat het lichaam als gevolg van infecties, ongevallen, stress, voeding of overbelasting minder beweeglijk wordt, waardoor het vatbaarder wordt voor klachten en ziektes.

De principes van de osteopathie zijn gebaseerd op de anatomie, neurologie en fysiologie van het lichaam:

• het lichaam functioneert als een eenheid (alle deelsystemen hebben invloed op elkaar)
• de structuur en de functie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden (functieverandering leidt tot structuurverandering en omgekeerd)
• het lichaam beschikt over een zelfherstellend vermogen (de ziekte zelf wordt niet behandeld, maar bewegingsstoornissen worden opgelost, waardoor het lichaam zichzelf weer zo optimaal mogelijk kan herstellen)
• voeding en zuivering (alle weefsels hebben voedingsstoffen nodig en moeten hun afvalstoffen kwijt kunnen. Verstoring van dit systeem leidt tot ziekte)
• beweging is essentieel!  (verlies van beweging leidt tot functieverlies en klachten)

De klassieke osteopathie deelt het lichaam op in drie deelgebieden:

• muskuloskeletaal deel (= het bewegingsapparaat): omvat botten, gewrichten, spieren, banden, fascia
• craniosacraal deel: omvat hersenen, ruggenmerg, zenuwstelsel en de vliezen
• visceraal deel: omvat organen en ingewanden en hun vliezen

Een osteopaat weet op welke manieren deze deelgebieden met elkaar verbonden zijn en snapt hoe ze elkaar beïnvloeden. Het lichaam wordt dus als een geheel gezien, het is een functionele eenheid. Een bewegingsbeperking in bijvoorbeeld de rug kan via verschillende wegen de beweging van het voorbeen beïnvloeden. De osteopaat zal dus het gehele dier behandelen, zodat ook de oorzaak van de klacht aangepakt wordt.

Als er een optimale balans is tussen de drie deelgebieden kan weer een normale beweeglijkheid van lichaamsstructuren ontstaan. Hierdoor worden de doorbloeding en bezenuwing verbeterd en kan het zelfherstellend vermogen van het lichaam worden aangesproken. Zo kan osteopathie bijdragen aan een optimale gezondheid voor uw dier!

In Nederland is osteopathie een relatief jong beroep. Inmiddels krijgt het in toenemende mate erkenning. De humane osteopathie behoort al tot de reguliere gezondheidszorg in de USA, Australië, Groot-Brittanië, Frankrijk, Zwitserland en Finland. Het aantal dierosteopaten groeit in Nederland ook gestaag.

De opleiding bij ICREO (International College for Research on Equine Osteopathy) (www.icreo.com) bestaat al ongeveer 25 jaar en heeft een volwaardige medische HBO of WO opleiding als toelatingseis. Zodoende zijn de meeste ICREO osteopaten al humaan fysiotherapeut of dierenarts. Helaas is dierosteopaat nog steeds een vrij beroep. Om mijn kwaliteit als osteopaat te blijven waarborgen ben ik aangesloten bij onze beroepsvereniging. Op de site van de NVDO (www.nvdierosteopathie.nl) kunt u eventueel nog aanvullende informatie over dierosteopathie vinden.